ஒரு நவராத்திரி வெள்ளிக்கிழமை. குருக்களய்யா, குருக்களய்யா. குரல் கேட்டு, கொலுவின் முன் பூஜைக்குத் தயார் பண்ணிக் கொண்டிருந்த நான் வாசலுக்கு வந்தேன். பக்கத்து ஊர் செட்டியார் நின்றிருந்தார். வாங்க என்றேன். அப்பா இல்லையா தேவி? இன்னிக்கு நவராத்திரி உபயம் எங்களது. பூஜை சாமான்களை வாங்கிக்க அப்பாவை வரச் சொல்லுமா வீட்டுக்கு என்றார். மெனக்கேட்டு சைக்கிளில் வந்தவர் பொருள்களையும் கொண்டு வந்திருக்கலாம். அம்மாவிடம் விபரம் சொன்னேன். அண்ணா எங்கே? கோயிலில் நாகாபரணமும், திருவாச்சியும் தேய்க்கிறார். தம்பி வெள்ளிக்கவசம் தேய்க்கிறான் தங்கைகள்? மாதங்கி அம்பாளோட புடவையை சோடாப்பு போட்டு துவைக்கிறாள், வைதேகி கோயிலை அலம்பி விடுறாள், சியாமளி பூ பறிக்கிறாள். எல்லோருக்கும் வேலை இருக்கு. பூஜைக்கு வேண்டியதை நான் பார்த்துக்கிறேன். நீ போய் வாங்கிட்டு வந்துடு. போகுறதுக்கு முன்னாடி தாத்தா பிராஹாரத்துல் புல் செதுக்கிறார். காபிக்குப் பால் இல்லை. டிகாஷனைச் சுட வைச்சு தரேன் கொண்டு கொடுத்திடு.

வீட்டுக்கு அருகிலேயே கோயில், டிகாஷனைத் தாத்தாவிடம் கொடுத்தேன். நல்ல வெயில், நான்கு மைல், நடந்தே போய் பூஜைப் பொருள்களைச் சுமந்து வந்தேன், செட்டியார் வீட்டிலிருந்து. அம்மா லலிதா சகஸ்ரநாமத்தைக் கூறிக் கொண்டே பூஜை பண்ணிக் கொண்டிருந்தாள். குழம்பு மணம் வாசல் வரை வந்தது. அம்மா விட்ட இடத்திலிருந்து சமையலைத் தொடர்ந்தேன். வேளக்கீரை குழம்பு, பூசணி கறி, உருளை, கோஸ், கேரட் சாப்பிட ஆசைதான். அதை வாங்கக் காசு வேண்டுமே எங்கள் தோட்ட காய்கறிகள் மட்டுமே சமையலில் இடம் பெறும். பருப்பற்ற மொட்டைக் குழம்பானாலும், வெறும் கிள்ளு ரசமானாலும் அம்மா சமையலுக்கே தனி ருசிதான். சித்து கோயிலுக்குப் போய் வந்த அப்பா கோயில் வாசலில் அர்ச்சனைக்குக் காத்திருந்த பெண்மணியுடன் துர்க்கை சன்னதிக்கு விரைந்தார். வரிசையா ஆறு குழந்தைகள். அதிலும் நாலு பெண்கள். எப்படித்தான் கரையேத்தப் போறீங்களோ சாமி? என்றார் அந்தப் பெண்மணி. எல்லாம் அவள் பாத்துப்பா என்றார் அப்பா, அம்பாள் சன்னதியைக் காட்டியபடி.

அர்ச்சனை முடிந்து, நவராத்திரி அபிஷேகத்திற்கு அண்டாவில் ஜலத்தைக் கட்டி விட்டு, உச்சிகாலமும் முடித்து விட்டு, தாத்தா, அண்ணா, தம்பி தங்கைகளுடன் வீட்டுக்கு வந்தார் அப்பா. அனைவரும் சேர்ந்து சாப்பிட, அம்மா பரிமாறினார். அப்பளம் பொரித்துத் தரச் சொல்லி தம்பி பிடிவாதம் பிடித்தான். எண்ணெய் இல்லையே, அப்பளத்தின் இருபுறமும் எண்ணெய்த் தடவி சுட்டு ஒப்பேற்றினார் அம்மா. சாப்பாடானது. அப்பாவும் தாத்தாவும் பூ கட்டத் தொடங்கினர். அம்மா கோலத்திற்கு மாவரைத்தார். நானும் தங்கைகளும் முத்தாலத்தி பண்ணிக் கொண்டிருந்தோம். இன்னிக்கு காலையிலேயிருந்து கோயில் வேலை செய்துக்கிட்டே இருக்கிறமே, ஏன் தாத்தா? பேரனே, இன்னிக்கு நவராத்திரி. போ தாத்தா. சித்த நாழிகூட என்னை விளையாட விடலை. இதை எடுத்திட்டு வா, அதைச் செய்னு எல்லாரும் என்னை ஏவிட்டே இருந்தார். தப்பு கண்ணப்பா, ஸ்வாமிக்குச் செய்யுற எதையும் அலுத்துட்டு செய்யக் கூடாது. ஆசையாசையா செய்யணும். அப்பத்தான் அம்பாள் ஓடி வருவா, நாம வேண்டிக்கிற எல்லாத்தையும் தருவாள். அம்பாள் வரும்போது, நம் கஷ்டம் தீர்க்க வேண்டிக்கலாமா தாத்தா? அட படுவா, நமக்கென்னடா கஷ்டம்? நினைச்சதை சாப்பிட முடியலியே?

ருசியா கிடைக்கலைதான். ஆனா அரைவயிறு மோர்சாதமானலும் கிடைக்குதே. இதுகூட கிடைக்காம எத்தனை பேர் பிச்சை எடுக்கிறார்கள்?

அது சரி, நம்ம படிப்பு?

அதுக்கு என்னடா குறைச்சல்?

பேனா, பென்சில் எது கேட்டாலும் அப்பா வாங்கித் தரமாட்டேங்கிறார். வேப்பங்கொட்டை பொறுக்கிக் காசு சேர்க்கிறோம். விளக்கேத்தினா மாமா பத்து காசு தரார். தென்னைக்குத் தண்ணி ஊத்தினா தொராசும மாசம் 2 ரூபா தரார். இதெல்லாத்தையும் வச்சுட்டுதான் படிக்கிறோம். அக்காவை +1 சேர்க்க இந்தக் காசும் போதாது. அக்காவோட டீச்சர்ஸ் எல்லாரும் சேர்ந்து காசு போட்டுப் படிக்க வெக்கிறாங்க. இது கஷ்டமில்லையா தாத்தா?

இவ்வளவு கஷ்டப்பட்டாலும், உங்களுக்குப் படிப்பு வருதே. எத்தனையோ குழந்தைகள்ட்ட காசுருக்கு, ஆனா படிப்பு வரலை. ஆடு மாடு மேய்க்கிற, வயல் வேலை பார்க்கிற குழந்தைகளால் பள்ளிக்கூடமே போக முடியலையே? அதோட மட்டுமில்ல, எத்தனை பேர் சொந்தங்கள் இல்லாம அநாதையா இருக்காங்க? உனக்கு எல்லா சொந்தமும் இருக்கே! எத்தனை பேர் ஊனமா இருக்கிறாங்க? ஆனா, நீ ராஜாவாட்டம் இருக்கிறயே!

ம், நீ சொல்றது சரிதான் தாத்தா, ஒத்துக்கறேன். ஆனா எத்தனை பேர் பங்களா, கார், பணம்னு வச்சிருக்காங்க. நம்மகிட்ட ஒண்ணும் இல்லையே

அது அவர்களோட பூர்வ ஜென்மப் பலன். நாம போன ஜென்மத்தில் ஏதோ பாவம் பண்ணியிருக்கோம். அதுக்கான பலனை அனுபவிச்சு ஆகணும். அதான் நமக்குக் குட்டி, குட்டி கஷ்டங்கள் வருது. இந்தக் கஷ்டங்கள் அடுத்த ஜென்மத்தில் வரக் கூடாதுன்னு நினைச்சேன்னா திருடாமல், பொய் சொல்லாமல், கெட்டது பண்ணாமல் எல்லார்கிட்டேயும், அன்பா இருந்து தெய்வபக்தியோட நல்லவனா வாழணும்.

அப்ப, சாமிகிட்ட என்ன வேண்டிக்கிற?

இவ்வளவு அறிவோட, அழகோட, நிறைஞ்ச சொந்தங்களோட எல்லாத்தும் மேல பகவத் கைங்கர்யம் பண்ற இடத்தில் என்னைப் படைச்சதுக்கு நன்றி தாயே... அப்படீன்னு மனசு நிறைஞ்சு அம்பாள்கிட்ட சொல்லு.

தாத்தா கூறுவதைக் கேட்ட நாங்களும் அம்பாளுக்கு மனப்பபூர்வமாய் நன்றி சொன்னோம்.

சாயங்காலம் அம்பாளுக்குக் குளிரக் குளிர அபிஷேகம் நடந்தது. அழகாய் மடிசார் கட்டி, உள்ளாரம், கரவாரம், காதுதோடு, கவசம் சாற்றப்பட்டது.

சகஸ்ரநாமம், அஷ்டோத்ரம் வாசிக்கப்பட்டு நைவேத்யமும் முடிந்து, தூப தீபாராதனைகள் காட்டப்பட்டன. மனம் முழுவதும் பக்திப் பரவசம்.

பிரசாத விநியோகம். உபயதாரகருக்கு மாலை மரியாதையுடன் பிரசாதம் வழங்க, தட்டில் சில சில்லறைகளைச் சிதறவிட்டார் உபயதாரர்.         

கூட்டம் மொத்தமும் கலைய, ஓரிருவர் மட்டுமே நிம்மதியாய் வெளி மண்டபத்தில் அமர்ந்தனர், நானும் வீட்டுக்கு வந்தேன்.

ஐந்து நிமிடம்கூட ஆகியிருக்காது.

அம்மா மதுவனேஸ்வரி....! என்று கத்தியபடி நிறைய பேர் ஓடினர். என்னவென்று அறிய நாங்களும் ஓடினோம். கூட்டத்தின் முன்னே இருந்த அப்பா சம்பவத்தை விவரித்தார்.

பூஜை முடிந்து கூட்டம் கலைந்ததும் அப்பா தட்டுகாசை எண்ணியிருக்கிறார்.

இரண்டு 50 காசுகள், இரண்டு கால் ரூபாய்கள், ஒரு 20 காசு, 2 பத்து வைசா, ஒரு 5 பைசா மொத்தம் 1 ரூபாய் 95 காசுகள் தட்டில் இருந்தது.

ஆவேசத்துடன் மொத்த காசையும் கையிலெடுத்தவர் அம்பாளுக்கு அருகில் சென்று, காலம்பரேலேர்ந்து மொத்த குடும்பமும் சேர்ந்து எவ்ளோ செஞ்சும், எல்லாத்தையும் பார்த்திட்டுதானே இருந்த. பூஜ தட்டுல ஒரு அஞ்சு ரூபா காசை விழ வைக்க உன்னால முடியாதா? ம்..., இந்த ரெண்டு ரூபாய் மட்டும் எனக்கு எதுக்கு? நீயே வைத்துக்கொள்  என்று அம்பாளின் பாதத்தில் சட்டென்று போட்டு விட்டு, வெளியில் வந்தார் அப்பார். அங்கே ஒரு பெண்மணி நின்றிருந்தார். கனன்ற கோபத்தை அடக்கியபடி குங்குமப் பிரசாதம் வழங்க, பெற்றவர் தட்டின் முன் கை நீட்ட ஐந்து ரூபாய் நோட்டு ஒன்று விழுந்தது. ஸ்தம்பித்தார் அப்பா. குங்குமம் வழங்குவதற்குத் திரும்பியவர், நீங்க வெளியூராம்மா? என்று கேட்டபடி திரும்பினால்..., அங்கே யாருமில்லை. சன்னதியைக் கடக்க 20 அடி தூரம், ஓடியிருந்தால் கூட கண்ணிலிருந்து மறைய வாய்ப்பேயில்லை. அப்பா வெளி மண்டபத்திற்கு ஓடி வந்தார். வாசலில் அமர்ந்திருந்தவர்களிடம், இப்ப ஒரு அம்மா வெளியில் போனார்களா? என்றார். சாமி,  யாரும் வரலையே. நாங்க இங்கேதான் இருக்கிறோம், உள்ளேயும் யாரும் போகலை. இல்லப்பா, இப்பதான் பிரசாதம் அவளுக்குக் கொடுத்தேன். அஞ்சு ரூபா தட்சணைகூட போட்டாள். இருக்கவே இருக்காது சாமி. யாரும் உள்ளேயும் போகலை, வெளியவும் வரலை... அடித்துக் கூறினர்.

பச்சைப் புடவை கட்டியிருந்தாப்பா. சட்டென்று அப்பா நிதானித்தார். ஏதோ உணர்ந்தார் போல். அம்பாளுக்கருகில் ஓடிப் போய் பார்த்தார், அதே ச்சைப் புடவை!! அம்மா... அம்மா என்று கத்தினார். கண்ணீர் ஆறாய்ப் பெருகியது. தோளில் இருந்த துண்டை இடுப்பில் கட்டிக் கொண்டு சாஷ்டாங்கமாய் நமஸ்கரித்தார். அம்மா, நீ இருக்க, இருக்க! என் புலம்பல் உன் காதில் விழுந்ததா அம்மா? போதும் அம்மா, போதும். நான் பிறந்த பலனை அடைந்துவிட்டேன். உனக்குத் தெரியும். எனக்கு என்ன செய்யணும்னு செய்திட்டு இருக்க புரியுது. நான் மனுஷன்தானம்மா, புத்தி பெசகி உங்கிட்ட கோபப்பட்டேன். என்னை மன்னிச்சிடு அம்மா... நான் யாரும்மா? சாதாரணமானவன். நான் கேட்டதை கொடுக்க ஓடி வந்தியம்மா? இது போதும்மா. நான் பாக்கியமானவன். எல்லாத்தையும் நீ பார்த்துப்பன்னு நம்பிகையோடு இருந்தேன். ஏதோ அஞ்ஞானம் கோபம் வந்திருச்சு. மன்னிச்சுடும்மா... அப்பா, திரும்பத் திரும்பச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். எல்லோரும் அவரையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர். ஆசைஆசையா பூஜை பண்ணினாள் அம்பாள் வருவாள் என்று நீதான் சொன்னயே தாத்தா, அப்பறம் ஏன் எல்லாரும் பிரமிப்பா பாக்குறாங்க? என்று கேட்டுக் கொண்டிருந்தான் தம்பி தாத்தாவிடம் சர்வ சாதாரணமாக. ஊர் மொத்தமும் பரவசத்துடன் அவளது காலடியில், நடப்பது அனைத்தையும் எப்போதும் போல் புன்சிரிப்புடன் பார்த்தபடி இருந்தாள் அன்னை மதுவனேஸ்வரி.