இரண்டு பிச்சைக்கார நண்பர்கள், அரண்மனை வாசலில் அமர்ந்து பிச்சை எடுத்து வந்தனர்.அவர்களுக்கு தினமும் மதிய உணவளிக்க மன்னன் கட்டளை இட்டிருந்தான். அரசன் கோட்டையிலிருந்து வெளியே போகும் போதும், உள்ளே நுழையும் போதும் ஒரு பிச்சைக்காரன், மேன்மையான கடவுள் மன்னருக்கு அருள் செய்யட்டும் என்று கூறுவான். இரண்டாவது பிச்சைக்காரன், மேன்மை தாங்கிய மன்னர் வாழ்க! என்று கூறுவான். தன் உணவை சாப்பிட்டு விட்டு, கடவுளை உயர்வாகக் கருதும் முதல் பிச்சைக்காரனை அரசன் வெறுத்தான். அதே நேரம், தன்னை உயர்வாக போற்றிய இரண்டாவது பிச்சைக்காரனை மிகவும் பிடித்துப் போனது. அவனுக்கு வெகுமதி அளிக்க விரும்பினான். உணவுக்குள் ஒரு தங்கமோதிரத்தை வைத்துஅவனிடம் கொடுக்கும்படி வேலையாளிடம் சொன்னான். மோதிரத்தைப் பார்த்து, அவன் மகிழ்ச்சியடையும் போது, உனக்கு மன்னரின் பரிசு, என்று சொல்லும்படி அறிவுறுத்தி அனுப்பினான். இதனால், முதலாவது பிச்சைக்காரனும் தன்னைப் புகழ ஆரம்பிப்பான் என மன்னன் கருதினான். வேலையாளும் அப்படியே செய்து விட்டு, சற்று தள்ளி நின்று அவர்களைக் கவனித்தான். சிறிதளவு உணவை உண்டவுடன் இரண்டாவது பிச்சைக்காரன், எனக்கு வயிறு நிரம்பி விட்டது, என்று கூறி மீதி உணவைத் தட்டுடன் முதலாமவனுக்குக் கொடுத்து விட்டான். அவன் வாங்கி சாப்பிட்டு முடிக்கும் போது அதிலிருந்த மோதிரம் அவன் கையில் தட்டுப்பட்டது. அதை எடுத்துக்கொண்ட அவன், கடவுளின் கருணையே கருணை என்று பாராட்டினான். வேலையாள் நடந்ததை அரசனிடம் கூறினான். கடவுள் நினைப்பதுதான் நடக்கும் என்ற உண்மையை உணர்ந்தான் அரசன்.