உத்திரப்பிரதேசத்தில் கயா என்ற புனித க்ஷேத்திரம் இருக்கிறது. இங்கே தர்ப்பணம் செய்வதற்காக செல்பவர்கள் தங்களுக்குப் பிடித்தமான ஒன்றை விட்டு வருவது வழக்கம். ஒரு தம்பதியர் அவ்வூருக்குச் சென்றார்கள். தர்ப்பணம் செய்யும்போது பண்டா (குருக்கள்) கணவனிடம், நீங்க எதை விடப் போறீங்க? என்று கேட்டார். அவருக்கு எதையும் விட மனமில்லை. யோசித்துக் கொண்டே இருந்தார். கத்தரிக்காயை விடுறீங்களா? எனக்கு அது ரொம்பப்பிடித்தது என்றார். மீண்டும் கேரட் என்றார். அது கண்ணுக்கு நல்லதாச்சே! வைட்டமின் ஏ சத்து இருப்பதை விடமாட்டேன் என்றார். சரி, தக்காளியையாவது விட்டுடுங்க. அதை அதிகமா சாப்பிட்டால் கால் உளைச்சல் வரும்னு சொல்றாங்க. அதுதான் இருப்பதில் விலை குறைவானது. அதை விடமாட்டேன் என்றார்.

அப்படியென்றால் உருளைக்கிழங்கு என்றார். பூரி மசால்னா எனக்கு உசிறு. உருளை இல்லாமல் எப்படி மசால் செய்வது, அதையும் விட மனமில்லை... பண்டாவுக்கு சலிப்பு வந்துவிட்டது. சரி, நீங்களே ஏதாவது ஒண்ணைச் சொல்லுங்க என்றார். கணவன் ரொம்ப யோசித்தார். ஐயா, காசு பணம் செலவழிக்காமல், உடம்பைக் கெடுத்துக்காமல் ஒண்ணே ஒண்ணை விடுகிறேன். என்ன அது? பண்டா, அவசரமாகக் கேட்டார். மானம். பண்டா, தலையில் அடித்துக் கொண்டே, அம்மா! நீங்க எதை விடுறீங்க? என்று மனைவியிடம் கேட்டார். குருக்களே! இந்த புருஷனை விட்டுறேன் என்றார். ஏம்மா? மானத்தை விட்ட புருஷனோடு எப்படி வாழுறது? என்றார் மனைவி.