மம்சாலக்கட்டை சுவாமி வைணவ அடியார். இறைவனுக்குக் கைங்கரியம் செய்வதில் ஈடுபாடு கொண்டவர். அவர் எப்போதும் காஞ்சி வரதராஜர் கோயிலில் ஏதாவது ஒரு தொண்டு செய்து கொண்டிருப்பார். அன்று அவர், பெருமாள் எழுந்தருளும் இடத்தைக் கழுவிச் சுத்தம் செய்யும்போது, அவர் கையில் அணிருந்த மோதிரம் இடைஞ்சலாக இருக்கவே, கழற்றி ஓர் ஓரமாக வைத்துவிட்டு, கைங்கரியத்தைத் தொடர்ந்தார். பணி முடிந்ததும் கோயிலுக்குச் சென்று, பெருமாளை வணங்கி, தீர்த்தம் வாங்குவதற்காகக் கையை நீட்டினார். அப்போதுதான் அவருக்கு மோதிரத்தைக் கழற்றி வைத்தது நினைவுக்கு வந்தது. உடனே அங்கு போய்த் தேடினார்; அது அங்கே இல்லை! ஓ என்று அழ ஆரம்பித்தார். உடனே அவரது சீடர்கள், சுவாமி... அந்த மோதிரம் போனால் போகிறது. கவலைப்படாதீர்கள். நாளைக்கே இன்னொரு மோதிரம் செய்து கொள்ளலாம்! என்றார்கள். அன்பர்களே, மோதிரம் தொலைந்ததற்காக நான், அழவில்லை. எனது அஜாக்கிரதையை நினைத்தே வருத்தப்படுகிறேன். எனது கவனக் குறைவால் யாரோ ஒருவர் அந்த மோதிரத்தை எடுத்திருப்பார். பஞ்சமபாதகங்களில் பொன்னைத் திருடுவது, முதலாவது பாவம். அந்தப் பாவத்தை ஒருவர் செய்வதற்கு நான் காரணமாகி விட்டேன்! என்று பதிலளித்தார்.