ஒருக் கட்டடத்தின் 13-வது தளத்தில் நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்த பணிகளைக் கவனித்துக்கொண்டிருந்தார் கட்டுமானப் பொறியாளர் ஒருவர். அதேநேரம், ஒரு விஷயத்தை மேஸ்திரியிடம் பகிர்ந்துகொள்ள வேண்டிய அவசியம் ஏற்பட்டது. அவர், கீழே சித்தாள்களிடம் வேலைவாங்கிக் கொண்டிருந்தார். பொறியாளர் மேஸ்திரியை செல்ஃபோனில் அழைத்தார். வேலையில் தீவிரமாக இருந்த மேஸ்திரி செல்ஃபோன் அழைப்பை கவனிக்கவே இல்லை. சிறிது யோசித்த பொறியாளர் ஒரு நூறு ரூபாய் நோட்டை எடுத்து மேஸ்திரிக்கு அருகில் தரையில் விழுமாறு கீழே போட்டார். எதேச்சையாக தரையில் ரூபாய் நோட்டைக் கண்ட மேஸ்திரி அதை எடுத்து சட்டைப் பையில் வைத்துக்கொண்டாரே தவிர, மேலே பார்க்கவில்லை. அடுத்ததாக ஒரு ஐந்நூறு ரூபாய்த் தாளை கீழே போட்டார் பொறியாளர். அதையும் எடுத்துவைத்துக் கொண்ட மேஸ்திரி, அதைப் போட்டது யார் என்று யோசிக்கக்கூட இல்லை.

இப்போது பொறியாளர் பொறுமை இழந்தார். ஒரு சிறு கல்லை எடுத்து வேகமாக வீசியெறிந்தார். அது தன் தோளில் பட்டதும்தான் மேலே கவனித்தார் மேஸ்திரி; பொறியாளர் அழைக்கிறார் என்பதையும் புரிந்துகொண்டார். நம்மவர்களில் பலரும் அப்படித்தான். இறைவன் எண்ணற்ற அருட்கொடைகளை அளிக்கிறான். அப்போதெல்லாம் அவர்கள் இறைவனை ஏறிட்டுப் பார்ப்பதில்லை; உலக மாயைகளில் சிக்கித் தவிக்கிறார்கள். ஆனால் துன்பம் நேரும்போது மட்டும்தான் இறைவனை ஏறிட்டுப் பார்க்கிறார்கள். ஆக, துன்பங்கள் வரும் நேரம், இறைவன் உன்னைத் தேடி அழைக்கும் நேரம் என்று பொருள்.