சிறுவன் ஒருவன் ஏழாம் வகுப்பு படிக்கும் போதே சிகரெட் புகைக்கத் தொடங்கினான். பத்தாம் வகுப்பு படிக்கும் போது மது பழக்கத்திற்கு அடிமையானான். இருப்பினும் தட்டு தடுமாறி பள்ளிப்படிப்பை முடித்து கல்லுாரியில் சேர்ந்தான்.
பள்ளியில் மதுவருந்த பழகியவன் இன்னும் ஒருபடி மேலாக போதை பொருளுக்கு அடிமையானான். போதாக்குறைக்கு விலைமாதரின் சகவாசமும் ஏற்பட்டது.
இதனால் பணம் அதிகம் தேவைப்பட்டது. சக மாணவர்களிடம் கடன் வாங்க ஆரம்பித்தான். அப்படியும் கட்டுப்படியாகவில்லை. இறுதியில் மோசடி, திருட்டு என ரவுடியாக மாறினான். ஒரு கட்டத்தில் பணத்திற்காக கொலை செய்யவும் துணிந்தான். அப்படி நடந்த கொலை வழக்கு ஒன்றில் இளைஞனான அவனை போலீசார் கைது செய்தனர். நீதிமன்றத்தில் அவனுக்கு மரண தண்டனை விதிக்கப்பட்டது. சிறையில் அடைக்கப்பட்ட அவன் இறக்கப் போவதை எண்ணி வருந்தினான். இரவில் துாக்கம் வரவில்லை. மரண பயத்துடன் தான் கடந்து வந்த பாதையை சிந்தித்தான். விரக்தியால் சிரிப்பு வந்தது.
சிறை அதிகாரிகள் அவனிடம் ஏதாவது கடைசி ஆசை இருக்கிறதா எனக் கேட்டனர்.  ‘‘ஒருமுறை பெற்றோரைப் பார்க்க வேண்டும்’’ என்றான். அதிகாரிகளும் ஏற்பாடு செய்ய பெற்றோர் அவனைக் காண வந்தனர். ‘‘என் மகன் மீது பொய் வழக்கு ஜோடித்து இந்த கொடுமைக்கு ஆளாக்கி விட்டார்களே’’ எனக் கண்ணீர் சிந்தினர். அப்போது அவன், ‘‘என்னுடைய இந்த நிலைமைக்கு யாரும் காரணமில்லை. நீங்கள் தான் காரணம்’’ எனக் குற்றம் சாட்டினன்.
அதிர்ச்சியடைந்த பெற்றோர், ‘‘நாங்கள் என்ன செய்தோம், உன்னை ஜாமினில் விடுவிக்க எவ்வளவோ முயற்சித்தோம். ஆனால் முடியவில்லை’’ என்றனர்.
அதற்கு அவன் ‘‘நான் ஐந்தாம் வகுப்பு படித்த போது நண்பனின் பணத்தை திருடியதற்காக ஆசிரியர் அடித்தார். அப்போது நீங்கள் இருவரும் ஏன் எதற்கு என்று கூட கேட்காமல் அந்த ஆசிரியரை கண்டித்தீர்கள். அதன் பிறகு எந்த ஆசிரியரும் என்னைக் கேள்வி கேட்டதில்லை. அதன் விளைவு இப்போது குற்றவாளியாக மரண தண்டனைக்கு ஆளாகி விட்டேன்’’ என்றான்.
தவறு செய்தவர்கள் ஆசிரியரிடம் அடி வாங்குவது கேவலம் என்று நினைத்தால் பிற்காலத்தில் அதற்கான தண்டனையை சந்திக்க நேரிடும் ஜாக்கிரதை!
.................