3. கடவுள் படைத்த உணவு திரும்பி ஓட ஆரம்பித்தது. மனிதன் அதனை வாக்கினால் பிடிக்க முயற்சித்தான். முடியவில்லை. வாக்கினால் பிடிக்க முடிந்திந்தால் உணவு என்று சொல்வதாலேயே அவன் திருப்தி அடைந்திருப்பான்.
4. ஓட முயற்சித்த உணவை மனிதன் முகர்வதன் மூலம் பிடிக்க முயற்சித்தான். முடியவில்லை. முகர்வதால் பிடிக்க முடிந்திருந்தால் உணவை முகர்வதாலேயே அவன் திருப்தி அடைந்திருப்பான்.
5. ஓட முயற்சித்த உணவை மனிதன் பார்வையால் பிடிக்க முயற்சித்தான். முடியவில்லை. பார்வையால் பிடிக்க முடிந்திருந்தால் உணவைப் பார்ப்பதாலேயே அவன் திருப்தி அடைந்திருப்பான்.
6. ஓட முயற்சித்த உணவை மனிதன் கேட்பதன்மூலம் பிடிக்க முயற்சித்தான். முடியவில்லை. கேட்பதால் பிடிக்க முடிந்திருந்தால் உணவைப்பற்றி பேசுவதைக் கேட்பதாலேயே அவன் திருப்தி அடைந்திருப்பான்.
7. ஓட முயற்சித்த உணவை மனிதன் தொடு உணர்ச்சியால் பிடிக்க முயற்சித்தான். முடியவில்லை. தொடு உணர்ச்சியால் பிடிக்க முடிந்திருந்தால் உணவைத் தொடுவதாலேயே அவன் திருப்தி அடைந்திருப்பான்.
8. ஓட முயற்சித்த உணவை மனிதன் மனத்தால் பிடிக்க முயற்சித்தான். முடியவில்லை. மனத்தால் பிடிக்க முடிந்திருந்தால் உணவை நினைப்பதாலேயே அவன் திருப்தி அடைந்திருப்பான்.
9. ஓட முயற்சித்த உணவை மனிதன் குறியின்மூலம் பிடிக்க முயற்சித்தான். முடியவில்லை. குறியின் மூலம் பிடிக்க முடிந்திருந்தால் உணவை வெளிப்படுத்துவதாலேயே அவன் திருப்தி அடைந்திருப்பான்.
10. ஓட முயற்சித்த உணவை மனிதன் அபானனால் பிடிக்க முயற்சித்தான். அப்போது அவனால் பிடிக்க முடிந்தது. அபானன்தான் உணவைப் பிடிக்கிறது. எனவே அபானனே உணவின்மூலம் வாழ்க்கையைத் தாங்குகிறது.
பிராண சக்தியின் ஓர் அம்சமே அபானன். வாய் வழியாக உள்ளே செல்கின்ற சக்தி இது. வாய் வழியாக உள்ளே செல்கின்ற உணவை ஏற்றுக்கொண்டு, உரிய அவயவங்களுக்குத் தேவையான அளவு பகிர்ந்து அளிப்பது அபானன் ஆகும். எனவேதான் அபானனால் உணவைப் பிடிக்க முடிந்தது, அபானனே வாழ்க்கையைத் தாங்குகிறது என்று கூறப்பட்டுள்ளது.
கடவுள் மனிதனுள் புகுதல்: 11- 12.
உலகையும், அதனை வழிநடத்துவதற்காக தேவர்களையும், உணவையும் படைத்த கடவுள் மனிதனில் புக நினைத்தார். எங்கும் நிறைந்தவரான கடவுளே மனிதனில் ஆன்மாவாக உள்ளார் என்பதை, அவர் மனிதனில் புகுந்ததாக, கவிதைநயத்துடன் விவரிக்கின்றன இந்த மந்திரங்கள்.
11. கடவுள் நினைத்தார்: நான் இல்லாமல் இது எப்படி இயங்க முடியும்? எந்த வழியில் நான் இதனுள் புகுவேன்? வாக்கினால் பேசவும், மூச்சினால் சுவாசிக்கவும், பார்வையால் பார்க்கவும், கேட்கும் தன்மையால் கேட்கவும், தொடு உணர்ச்சியால் தொடவும், மனத்தால் நினைக்கவும், அபானனால் ஜீரணிக்கவும், குறியால் வெளிப்படுத்தவும் முடியுமானால் நான் எதற்கு?
உடம்பு- உயிர்த் (மனம்+பிராணன்) தொகுதி இங்கு இது என்று கூறப்பட்டுள்ளது. உடம்பும் மனமும் ஜடப்பொருட்கள். இவற்றால் இயங்க முடியாது. இறைவன் மட்டுமே உணர்வுப்பொருள். அவரது ஆற்றல் இருந்தால் மட்டுமே உடம்பும் மனமும் இயங்க முடியும். மின்விசிறி, பல்பு, மின்அடுப்பு, குளிர்சாதனப்பெட்டி என்று எத்தனையோ பொருட்கள் இருக்கலாம். ஆனால் மின்சாரம் இருந்தால் மட்டுமே இவை அத்தனையும் இயங்க முடியும். அதுபோல், இறைவனின் ஆற்றல் உள்ளே புகுந்தால் மட்டுமே உடம்பும் மனமும் புலன்களும் இயங்க முடியும். வாய் பேசுகிறது, மூக்கு சுவாசிக்கிறது என்றெல்லாம் கூறினாலும் உண்மையில் இவற்றைச் செய்வது இறைவனின் சக்தியே.
ஜடப்பொருளாக இருக்கின்ற உடம்பு- உயிர்த் தொகுதியில் எந்த வழியாக நுழைந்து அதனை இயங்க வைப்பது என்று கடவுள் நினைத்தார்.
12. உச்சியைப் பிளந்துகொண்டு, கடவுள் அந்த வாசல் வழியாக உள்ளே புகுந்தார். அந்த வாசலின் பெயர் வித்ருதி. அது ஆனந்தத்தின் உறைவிடம். அவருக்கு உறைவிடங்கள் மூன்று; கனவுகள் மூன்று. இது உறைவிடம், இது உறைவிடம், இது உறைவிடம்.
உடம்பு- உயிர்த் தொகுதியான ஜடப்பொருளில் இறைவனாகிய உணர்வுப்பொருள் சேரும்போது மட்டுமே வாழ்க்கை நடைபெறும். உடம்பினுள் அவர் உச்சந்தலை வழியாக உள்ளே நுழைந்தார் என்று மந்திரம் கூறுகிறது.
இந்த உடம்பு 11 வாசல்களை உடைய நகரம். என்கிறது கட உபநிஷதம். 2 கண்கள், 2 காதுகள், 2 நாசித்துவாரங்கள், வாய், தொப்புள், குறி, குதம் மற்றும் உச்சந்தலையிலுள்ள பிரம்ம ரந்திரம் ஆகியவையே அந்த 11 வாசல்கள். இந்த பிரம்ம ரந்திரத்தை இறைவழி, அதாவது இறைவனை அடைவதற்கான வழி, மீண்டும் பிறப்பற்ற வழி என்று தைத்திரீய உபநிஷதம் கூறுகிறது.
இதயத்தின் நாடிகள் நூற்றொன்று. அவற்றுள் ஒன்று உச்சந்தலையைப் பிளந்து செல்கிறது. அதன்வழியாக மேலே செல்பவன் மரணமற்ற நிலையை அடைகிறான். மற்ற நாடிகளின் வழியாக வெளியேறுபவன் பல்வேறு கீழ் உலகங்களில் உழல்கிறான் என்கிறது கட உபநிஷதம்.
இதயத்திலிருந்து நூற்றொரு நாடிகள் புறப்படுகின்றன. இவற்றின்மூலமே கட்டளைகள் இடப்படுகின்றன, அனுபவங்கள் பெறப்படுகின்றன. நாடிகள் சாதாரண கண்களுக்குப் புலனாகாதவை. பிரார்த்தனை, தெய்வீக வாழ்க்கை போன்றவை மூலம் தூய்மையும் ஆற்றலும் வாய்ந்த மனத்தினால் மட்டுமே அறியத் தக்கவை.
உச்சந்தலையிலுள்ள பிரம்ம ரந்திரத்தின் வழியாக ஒரு நாடி செல்கிறது. இதன் வழியாக உயிரை விடுபவன் மரணமற்ற நிலையை அடைகிறான். மற்ற நூறு நாடிகளும் மீதி பத்து வாசல்களுள் ஏதாவது ஒன்றில் நிறைவு பெறுகின்றன. இவற்றின் வழியாக உயிர் வெளியேறினால் மீண்டும் பிறவி வாய்க்கிறது. ஆசைகளற்ற யோகியால் மட்டுமே பிரம்ம ரந்திரத்தின் வழியாக உயிரை வெளியேற்ற முடியும் என்று சாஸ்திங்கள் கூறுகின்றன.
வித்ருதி என்றால் பிளக்கப்பட்டது என்று பொருள். இதுவே பிரம்மரந்திம். இந்த பிரம்ம ரந்திரத்தையே இறைவன் புகுந்த வழியாக இந்த மந்திரம் கூறுகிறது.
உடம்பு- உயிர்த் தொகுதியான ஜடப்பொருளில் உணர்வு புகுவதையே இறைவன் புகுவதாக இந்த மந்திரம் கூறுகிறது. உடம்பு- உயிர்த் தொகுதியான ஜடப்பொருளில் எப்போது உணர்வு புகுகிறது? தாயின் கருவில் இருக்கும்போது.
தந்தையின் உடம்பில் விந்துவாக இருக்கின்ற உயிர் தாயின் உடம்பை அடைகிறது. பிறகு சொந்த உடம்பில் தங்குகிறது. தந்தையின் உடம்பு, தாயின் உடம்பு, சொந்த உடம்பு ஆகிய மூன்று உறைவிடங்கள் என்று கூறப்பட்டுள்ளது.
மூன்று கனவுகள் என்றால் மூன்று நிலைகள். விழிப்பு, கனவு, ஆழ்ந்த தூக்கம் என்று மூன்று நிலைகளில் மனிதன வாழ்கிறான். இதுவே மூன்று கனவுகள் என்று கூறப்பட்டது. மூன்று நிலைகளையும் கனவு என்று குறிப்பிடுவது கருத்தில் கொள்ளத் தக்கது.
நிலையாமை என்ற பண்பே கனவை நிர்ணயிக்கிறது. கனவிலிருந்து விழித்தால் கனவில் கண்டவை அனைத்தும் இல்லாமல் போய்விடுகின்றன. ஆழ்ந்த தூக்கத்திலிருந்து விழிக்கும்போது, அந்த நிலையில் பெற்ற இன்பம் மறைந்துவிடுகிறது. அதுபோலவே, இன்று நாம் விழிப்பு நிலை என்று கருதுகின்ற நிலையும் இறையனுபூதி பெறும்போது மறைந்துவிடுகிறது. எனவே இதுவும் நிலையற்றது. அன்னை ஸ்ரீசாரதா தேவியின் உரையாடல் ஒன்று இதனை விளக்குகிறது:
அன்னை. ... உலகமே ஒரு கனவுதான். இதுவும்கூட (விழிப்புநிலை) ஒரு கனவுதான்.
பக்தர்: இல்லை, இது கனவல்ல. கனவானால் கணநேரத்தில் கலைந்து போயிருக்கும். ஆனால் இது பல பிறவிகளாக தொடர்கிறதே!
அன்னை: இருக்கலாம். ஆனாலும் அது கனவே தவிர வேறல்ல. இதோ, இரவில் நீ கனவு கண்டாய், இப்போது அது இல்லை. மகனை இழந்த விவசாயி ஒருவன் தான் ஓர் அரசன், எட்டு மகன்களுக்குத் தந்தை என்று கனவு கண்டான். கனவு கலைந்து எழுந்த அவன், அந்த எட்டு குழந்தைகளுக்காக அழுவதா, இந்த ஒரு குழந்தைக்காக அழுவதா? என்று கேட்டான்.
எனவே அறுதி நிலையாகிய அனுபூதி நிலையிலிருந்து பார்க்கும்போது மூன்று நிலைகளுமே கனவுதான்.
அனுபூதி: மனிதன் கனவுமயமான இந்த உலகை நாடாமல், தன் சொந்த இயல்பான ஆன்மாவை நாடி அனுபூதி பெற வேண்டும் என்று இந்த மந்திரம் கூறுகிறது; அனுபூதியின் விளைவையும் தெரிவிக்கிறது.
13. மனிதனாகப் பிறந்த அவன் மற்ற உயிரினங்களைப்பற்றி ஆலோசிக்கத் தொடங்கினான். ஆலோசிப்பதற்கு வேறு என்ன இருக்கிறது? உடம்பில் உறைகின்ற ஆன்மாவே எங்கும் நிறைந்து கடவுளாக இருப்பதை அவன் கண்டான். இதை நான் கண்டுகொண்டேன் என்று ஆச்சரியத்துடன் கூறினான்.
கடவுள் உலகைப் படைத்தார்; அதைக் காப்பதற்காக தேவர்களைப் படைத்தார் (1). அவர்களுக்கான உணவைப் படைத்தார் (2). பிறகு உடம்பு- உயிர்த் தொகுதியில் தாமே புகுந்து மனிதனாகப் பிறந்தார் (12).
அவ்வாறு பிறந்த மனிதன் அறியாமையால் தன் உண்மை இயல்பை மறந்தான். மற்ற உயிரினங்களையும் உலகத்தையும் பற்றி சிந்திப்பதில் நாட்களைச் செலவிட்டான். இதனை இந்த மந்திரத்தின் முதற்பகுதி கூறுகிறது.
ஆனால் அறியாமை மறைகின்ற, அனுபூதி பெறுகின்ற காலம் வந்தது. அப்போது தன்னுள் உறையும் ஆன்மாவை மனிதன் கண்டான். அந்த ஆன்மாவை மனிதன் கண்டான். அந்த ஆன்மாவே எங்கும் நிறைந்த கடவுளாக இருப்பதையும் கண்டான். மகிழ்ச்சியால், நான் உண்மையைக் கண்டுகொண்டேன் என்று கூறினான்.
மந்திரத்தின் கடைசி வார்த்தைக்கு அருகில் 3 என்ற எண் உள்ளது. தீ என்ற கடைசி எழுத்தை மூன்று மாத்திரை நீட்டி உச்சரிக்க வேண்டும் என்பது இதன் பொருள். அனுபூதி பெற்றதன் காரணமாக எழுந்த ஆனந்தத்தின் எழுச்சியைக் குறிப்பிடுகிறது இது.
14. கடவுள் இதந்திரன் என்று அழைக்கப்படுகிறார். நிச்சயமாக அவர் இதந்திரன்தான். ஏனெனில் இதோ என்று காணப்படுவராக இருக்கிறார் அவர். அவரை இந்திரன் என்று மறைமுகமாக அழைக்கின்றனர். ஏனெனில் தேவர்கள் மறைவாக இருப்பதை விரும்புபவர்கள்; தேவர்கள் மறைவாக இருப்பதை விரும்புபவர்கள்.
வேத காலத்தில் இந்திரன் தேவர்களுக்குத் தலைவனாக மட்டுமின்றி, தலைமைத் தெய்வமாகவும் கருதப்பட்டான். இந்திரன் தனது மாய சக்தியால் பல தெய்வங்களாக உருவெடுத்தான் என்பன போன்ற கருத்துக்களை வேதங்களில் காண்கிறோம்.
1. இந்த்ரோ மாயாபி: பஹுரூப ஈயதே- ரிக் வேதம், 6.47.18.
இந்திரன் அல்ல, இதந்திரன் என்பதே உண்மைப் பெயர் என்று இந்த உபநிஷதம் கூறுகிறது. இதம்+த்ர: என்று பிரிகின்ற இந்தச் சொல்லிற்கு, கடவுள் நம் அருகில், இதோ என்று கூறத்தக்க வண்ணம் அருகில், நம்முள்ளே இருக்கிறார் என்பது பொருள். நம்முள் இருக்கின்ற அவரை விட்டுவிட்டு உலகை நாட வேண்டியதில்லை என்பதையும் இந்த மந்திரம் சுட்டிக்காட்டுகிறது.
நாம் வாழ்வதற்கான இந்த அழகிய உலகையும், அதைப் பாதுகாக்கவும் நடத்திச் செல்லவும் தேவர்களையும் படைத்த இறைவன் தம்மை எங்கும் வெளிப்படுத்திக் கொள்ளவில்லை.
கடவுள் என்ற சொல் கடந்து உள் நிற்பவர் என்று பொருள்படுகிறது. அனைத்திலும் மறைந்திருக்கிறார் அவர். அவரும் சரி, தேவ சக்திகளும் சரி மறைந்திருப்பதையே விரும்புகின்றனர். ஏனெனில் தன்னை மறைத்துக் கொண்டு செய்கின்ற செயல்தான் மிகவுயர்ந்த பலனைத் தருகிறது.
இறைவன் தம்மை நன்றாக மறைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்; அதாவது செயல் மகோன்னதமானதாக இருக்கிறது என்று அற்புதமாக விளக்குகிறார் சுவாமி விவேகானந்தர்.
Subscription 
நேரடி ஒளிபரப்பு 
இயற்கையும் மனிதனும்!
